nel Liceo Classico di Teramo.

(Rime incatenate, tranne le ultime strofe).

Ce so’ passate tanta parte de la vite,/
prime da studènte, ca è cchjù ddure,/
pù da ’nzegnànte, che manghe fa rite;/

anze, cavvòdde te pare prùbbrje che te mure/
ma pure se li uajùne n’ha fitte de tutte ssorte,/
jì simbre prond’a spiegà ’nghe la duvùta cure./

-“Tant’è amara che poco è più morte”-/
deciò Dante quanne se truvò ’nghe ’llù guàje/
e de forz’umàne se truvò ’mbò a ccòrte./

E se nn’ahère la bbeata Beatrice e Santa Lucìje,/
Virgìllje, lu maštra sò, nzìmbre a lu Padretèrne,/
’nghe la ’ndercessjòne de la vergine Marìje,/

de secùre ’nze la scambȃve da l’imbèrne/
e avesse voje a ffa’ tante strille e litanìje,/
da sole certamende ci armanȃve ’n etèrne./

E jì ’nvìce magare avȃsse tenute l’appògge/
de prèsede, vice-prèsede, cullabburatòre,/
prunt’ajutì ’nghe lu surrìse e la parola dogge!/

m’avèsse arsparagnȃte na cì de fatìje e d’ore…/
ma lu cchiù grosse lu tì quanne t’archjùde/
’nghe ’llì cùmbete da currègge e ’nge tì core,/

o ’nghe li test, questjunàrrje, analisi e porco Ggiude/
tutte li diavularìje c’ha ’nvendàte pe’ ffa’ crasce l’ore,/
lu “lavòre sommerse”, che ’nze vade e ce se sude,/

pe’ ffacce dannà l’àneme ’nghe li ggenetùre/
che sta simbre all’erte ’nghe nu pundòne/
pe’ ddice d’arenderrugàrgliele ’llà creatùre/

ch’almàne pò ’rparà lu scritte ’nghe l’urale,/
ma tè paure, lu tì subbrùcchje, je mitte suggezzjòne,/
’nzomme, la colpe aè la tò, se capisce tale e quale./

– E mò vide de fa’ l’accertamènde coma se deve/
peccà – ’nge àndre ninde – ccuscì, tande pe’ ddice,/
marìteme è n’avvucate e sòrete, a na cene,/

ha cunusciùte fràteme, c’ahè nu maggestràte./
Ma tu guarde l’occasjòne, chi lu tenȃva dice,/

fìjeme prùbbrje ’nghe ttà ha capetàte! –/